« تملق و پاچه خواري » و ضرورت جلوگيري از فراگيري آن

بالاگريوه-متملقان گاهي يك روز يك نفر را تاعرش بالا مي برند و فردا هم او را عامل تمامي بدبختيها مي دانند يكي را خوب مطلق و ديگري را بدتراز شمر مي پندارند.
اين افراد فرهنگ و ادبيات ثناگوئی و تملق را تا مرحله رساندن طرف مقابل به توهم و ديوانگي ادامه مي دهند,نه ترسي از خدا دارند و نه اساسا به عواقب كار فكر مي كنند.
منافع شخصي هميشه جزو اولويتهاي اول آنهاست در اين راه هميشه براي آنان هدف وسيله را توجيه مي كند.
افراد بعضا دو دسته هستند يا اگاه كه اساسا خود را اهل كرنش نمي دانند يا نا اگاه نسبي كه براي جبران بخشي از كمبودهاي خود مجبور به كرنش و پاچه خواري هستند.
اين افرادمعمولا به دليل نداشتن آگاهي لازم اهل انتقادوپيشنهادنيستند.
اين افرادباتعريف وتمجيدهاي نادرست ومدح ملوکانه بعضي وقتها طرف مقابل راتاآستانه جنون پيش مي برند.
اين افرادمعمولابااحاطه كردن كامل فردبتدريج اوراازمحيط واقعي جامعه دورمي كنندواورادرفضاي مجازي ورويايي والبته شيرين تحت نظرخودفرومي برندتاجائي كه فردكم كم دچاربيماري توهم وخودبزرگ بيني كاذب مي شود.
دراين مرحله فردچيزهايي رامي بيندكه بقيه نمي بينند.

 درحالي كه چاپلوسان  برای احراز پست وجایگاه، تملق و چابلوسی مي كنندامادرمقابل افرادی برای تحقق عدالت، ازجان خود مایه می گذارند.
نگارنده طي سالها نمونه هاي بيشماري ازاين حالتها رادربيان وحر كات بعضي هاشاهدبوده ام.
چاپلوسان و متملقان كه به طور قطع مسئول اصلي و اوليه ايجاد بيماري توهم بين بعضي از افراد و مخصوصاً مسئولان هستند بهتر است از زير بار اين مسئوليت سنگين شانه خالي نكنند.
بيا ئيم به كمك هم اين رذيلت اخلاقي راكناربگذاريم.وبه اين توصيه مولاعلي(ع)جامه عمل بپوشانيم كه فرمود:"فلاتُکلُّمونی بما تُکلّمُ به الجَبابِره...ولاتُخالطونی بالمُصانِعه...فلاتَکُفّواعن مقالةِالحق" (خطبه216نهج البلاغه)
"بامن آنچنانکه با شاهان سخن می گویند سخن نگوئید...با من ظاهر سازی نکنید...حرف حقتان را راحت بزنید."

در نهایت آنچه که امروز حقیقت دارد این است که این فرهنگ و نوع ارزش گذاری باعث می شود تا خوبان و خاصان و کسانی که عزت نفس و غرور و شخصیت والایی دارند هر روز به انزوای بیشتری کشیده شوند و ناتوانان و دونان متملق به رتبه های بالاتر دست یابند و عده ای هم برای ارتقای خود راهی جز استفاده از روش مرسوم نیابند و زیرپاگزاردن عزت نفس خویش را به گرسنگی و فروماندگی ترجیح دهند.
بيائيم در وجود خود دست به يك بازنگري و تجديد نظر عميق بزنيم.
مي دانم سخت است اما اين نوع از ترك عادت موجب مرض نيست موجب نزديك شدن به حقيقت است.
ما بايد بدانيم كه صدمه اصلي ناشي از تصميمات غلط يك مسئول متوهم به صورت مستقيم به خود ما باز مي‌گردد.
به هرحال هشدار اين حقير بيشتر به دليل واگيردار بودن اين بيماري است.
بيماري خطرناكي كه در حقيقت و يروس آن از طريق مابه ويژه افراد كرنش كننده ميان مابه شخص مقابل سرايت مي كند.
پس براي مبتلا نشدن به اين بيماري بايد همگي مسئولان تا انجا كه مي توانند از اين جماعت دوري كنند و يا حداقل كرنشها و مجيز گويي هاي انان را زياد جدي نگيرند.