مواجب بگیران ازادارات ،جایگاه اهالی رسانه درلرستان رابه چالش کشیده اند

بالاگریوه -روزگاری نه چندان دور یعنی اوایل همان سالی که محمود صارمی شهید شد و 17 مردادبه نام روز خبرنگار درتقویم کشورمان ثبت شد، تعداد خبرنگاران در خرم آباد انگشت شمار بودند، اما همین تعداد کم هم خبـرمی نوشتند و هم گزارش های متعددی از مشکلات مردم، معضلات جامعه و عملکرد دستگاه ها منتشر و هم گاه و بیگاه مدیران و مسوولین را در بوته آزمایش به کاروزار نقـد می کشاندند همین ابهت و وقار خبرنگاران بود که یک هفته مانده به روز خبرنگار تا یک هفته بعد از آن مردم و دستگاه های اجرایی برای تجلیل از خبرنگاران صف می کشیدند، حداقل من شاهد این مدعا بوده ام. اما حالا چی؟

تعدادخبرنگاران، الی ماشاءا ...آنقدر زیاد شده که خبرنگاران خــودشان هــم یکـدیگر را نمی شناسند! اکثر خبرنگاران امروزی، رپرتاژ بگیر و بازاریاب هستند، می گویید نه، آنها را به یک سالن بدون وسایل ارتباط جمعی دعوت کنید و به هر کدام شان یک  موضوع بدهید تا با آن یک خبر، مقاله و گزارش بنویسند، در پایان از داوران این حوزه بخواهید سره را از نا سره تمیز دهند آنگاه مشخص می گردد چند خبرنگار واقعی ومنتقد در عرصه اطلاع رسانی فعال هستند.

به یک موضوع اشاره  کنم، هفته فرهنگی لرستان  چندروزاست که در تهران برپا شده است. تنها کسانی که دیدگاه شان برای برگزاری این هفته  به اصطلاح فرهنگی لحاظ نگردید مطبوعات بودند، البته مطبوعات هم در جایگاه نقادی هیچ گاه نخواستند بپرسند،اجرای هفته های فرهنگی سال های گذشته لرستان در پایتخت چه دستاورد فرهنگی برای دیار مفرغ و بلوط داشته است؟ تا بدانیم از هفته فرهنگی امسال چه انتظاری داریم؟

حالا هم یک موسسه فرهنگی که گویا مجری دائمی برگزاری آن است برای اجاره هرغرفه فرهنگی 12متری، مبلغ هشت میلیون تومان نقدا ازادارات دریـافت کـرده است (خیلی ازمدیران مخالف پرداخت این پول بودند) به عبارتی صدها میلیون تومان برای برگزاری هفته فرهنگی هزینه شده است.

به راستی غیر از روزنامه قدس (ویژه نامه قدس لرستان مورخ 11 مرداد  1395) باعنوان وقتی ادارات هزینه های هفته فرهنگی را می پردازند و با تیتر«موسسه ای»که مجری همیشگی برگزاری هفته فرهنگی لرستان است! کدام نشریه محلی لرستان در مقام نقادی به این موضوع مهم پرداخته اسـت.

همیـن نشان می دهدبرخی مطبوعات ازرسالت اولیه شان فاصله گرفته اند.درحال حاضر تعدادخبرنگاران مرکزاستان چندصدنفرهستند.طـوری که ادارات ودستگــاهها هـم خبــرنگار گــزیده شده اند، یعنی الان دستگاه ها جرات برگزاری یک نشست خبری ندارند تا حداقل همان تعداد خبرنگار قدیمی باز به سبک و سیاق گذشته پرسشی ازدردهای مردم و مشکلات استان را با مسوولین مطرح کنند، سیل خبرنگاران است که خانوادگی و طایفه ای در محل نشست حاضر می شوند و میزبان هاج و واج  از این همه تعداد خبرنگار !!! (به قول لری مین دمش موه خره).

کاربه جایی رسیده تاروابط عمومی ها دردعوت ازاصحاب رسانه صراحتا اعلام کنندفقط یک نفردرنشست حضور یابداما من که سرپرست چند نشریه ام به تعداد نشریات نفربه نشست خبری می فرستم!

متاسفانه کارازاین هم گذشته وهمان نشست خبری رابدون هماهنگی به صورت رپرتاژچاپ و البته دو تا،سه ماه پس ازنشست بازبعضی نشریات دراقدامی غیرحرفه ای مبادرت به چاپ آن می کنند، تازه آنهایی هم که درنشست حضور نداشته اند با کپی کردن ازدیگر نشریات اقدام به چاپ و سپس ارسال فاکتور نموده و پس از آن تا 6ماه بعدبا عجز والتماس به دنبال نقدکردن فاکتورومطالبه خود هستند.

معلوم است چنین خبرنگاری هرگزنمی تواندنسبت به سرنوشت مردم وجامعه به صورت شفاف قلم بزندو عملکردمدیران همان دستگاه را به نقد بکشد. دیگر فاتحه آن عبارت وزین که مردم وقتی ازهمه جا ناامید می شدند و با یک جمله تهدیدآمیز به متولیان امـــور هشدار می دادنـد که اگــــر مشکــل مـان حــل نشــود «روزنامه اش می کنیم» را باید خواند.

روزگاری که خبرنگاری می توانست در شهرخود تحول ایجاد کند به تاریخ پیوست. برخی خبرنگاران امروز حقوق بگیران ادارات هستند (به جای قرارداد بگویید فاکتور)، صدالبته جا داردازآن دسته خبرنگاران عزیزی که دغدغه شان مردم و جامعه است تشکر و قدردانی نمایم.            محمد فیضی سرپرست روزنامه قدس