مولاي بي نشان
چون زورقي شكسته من در پي ات دوانم ازفرط هجردوريت همچومه خزانم
گريه كنم شب وروزبهروصال رويت با اشك و آه و زاري من در پي بهانه ام
سيل سرشك ديده شلاق زد به رويم گويم به دلبر خود بهر ت قد كمانم
سرگشته و حزينم در كوچه و خيابان اي منتهاي آمال رهت بده نشانم
اي آخرين اميدم كليد قفل بسته نفس تو سينه حبس و گرفته اين زبانم
پايان هفته هم رفت نيامدي دوباره مي آيد آخر اي دل مولاي بي نشانم
آرزو
ماه رمضو رسي و آخر كاشكي گنايام بيايَن و سَر
بينه و حجابِ من و ارواو سينه دغمش بي تاو بي تاو
نونم مِه بووَم تا سال آينده ؟ پاك بكم گناه نووم شرمنده ؟
خدايا د ِگناه تو بكو پاكم وادس آقام بكو تو خاكم
اي خدا سيِل كو و حال زارم آرزو ديدن آقامِن دارم.
اميرفرخنده
نفس خسته عيسي فقط عباس است ذکر جادويي موسي فقط عباس است
سر در قلعه يوسف ز طلا بنوشتند همه ديوانه و ليــلا فقط عباس است
از دو دست کرمش حاتميان ميگويند ما گداييم که آقا فقط عباس است
عرشيان لحظه به لحظه به علي ميگفتند مرهـم سيــنه زهرا فقط عباس است
وسط صحبت خود اهل جنان دم زده اند همگي ساحل و دريا فقط عباس است
رجز عمه سادات ميان دشمن : ما همه تشنه و ســقا فقط عباس است
فريبا فريدوني/پلدختر