خبرنگار نبایدترس ازفلان مسئول ویا چشم طمع به بهمان مدیرداشته باشد

بالاگریوه _ خبرحدفاصل دانایی و آگاهی است،برای اینکه وقتی موضوعی رخ می دهدبه میزان خبرگی خبرنگارمی توانددر به آگاهی رساندن جامعه تاثیرش متفاوت باشد،خبر از منظر بنده همان است که کن فیکون و خبرنگار جبرئیل است که امانت دار این پیام می شود.

برخلاف نظریه هایی که می گویندخبرحکم سبزی خوردن را داردبنده اعتقاد دارم اگر خبرخوب نتظیم شود حکم شاهنامه را دارد و هرگز بیات وفاسدنمی شودحتی اگر دروغ باشد،عوالم عجیبی دارند این ابناء بشرگاهی از حقیقتی گمراه می شوند و گاهی به دورغی در راه.

اگرجز این بودشایدمنصور بردارنمی شدو مردم جویای حقیقت مثله اش نمی کردند،این نشان می دهدچه رسالتی می تواند داشته باشدخبرنگار،ببین تادراین دریای طوفان زده توچگونه ازاین جزیره سرگردانی رها خواهی شد!؟ چو تخته پاره بر موج یا ناخدای کشتی سعادت وخوشبختی.

شوربختانه باید اعتراف کنم که نه خبرنگاران از جایگاه واقعی خود آن آگاهی لازم را دارند و نه جامعه به قدر کافی قدر آنان را می داند وگرنه عرشه بلند و رفیع این جایگاه عرصه جولان دلالان وسارقان اخبار نبود.

می دانم واذعان دارم ابلهانه است اگر بخواهیم همه را به یک چشم نگاه کنیم و قدر آنان را که در این راه تا مرز شهادت پیش می روند ندانیم ولی منصفانه هم نخواهد بود اگر مترصد آن نباشیم که در این میان خوب و بد را از هم جدا کنیم.

امروز اگر دوغ ودوشاب درجامعه خبرنگاری به هم آمیخته شده شک نداشته باشیم که همه و همه متأثر ازکم دقتی مراجع ذیصلاح وقانونی درکیفیت تشویق تلاشگران این عرصه ومدارای بی جهت باکسانی ست که عالم خبررابابنگاه ها و موسسات صرفاتجاری اشتباه گرفته اندخبر وخبرنگاری امروزه درهمه جای جهان یک علم است که معلمین آنها با امیدبه نگاه جامعه و استقبالشان از روشنگری آنها به میدان کارزار می شوند و نه ترسی از بدآیند و نه طمعی به خوشایند فلان مدیر و بهمان مسئول دارند چون وام دارشان نیستند.

چون خود را بدهکار مردم و مردم را پشتیبان خود می دانندو این یعنی بایدخود را دربرابرجامعه مسئول بدانند شیوه ایی مانندتطمیع وتهدیدبرای همراه ساختن افرادبا خود دون شأن دنیای حرفه ای خبرنگاری است.

مردم ،جامعه رسانه وخبرنگاران رشته بهم پیوسته ای هستند که ناگزیر وناخودآگاه درهم آمیخته اندوگاهی این در هم آمیختگی منافع تمامیت خواهان مستکبر را به خطرمی اندازد.

امروزه به دلائل مختلفی این رشته پاره شده است،شایدیکی ازدلائل آن حضور اندک با اصطلاح روزنامه نگارانی ست( که البته همین هم برای این جامعه خیلی می باشد)که اگر از آنها بخواهی انشایی در مورد موضوعاتی مانند تعطیلات نوروز را چکا کردید یا تابستانی که گذشت کجا رفتید،یا علم بهتر است یا ثروت،اصلا نه می خواهید چکاره شوید،حرفی برای گفتن نخواهند داشت و این همه ناشی از نگاه کمیت گرای دولت هاست که چنین دوغ و دوشاب در هم آمیخته شده است.چونکه زود رسیده اند و دیر می خواهند بروند.

درد دل زیاد است بگذریم بهتر بود من این یک روز را هم به کام دوستانم تلخ نمی کردم و به تبریکی بسنده می کردم.صادق وصریح وسریع باشید همیشه ایام سعی تان مدام و راهتان هموار باد.

بشارت باد بر شما طلیعه فجر صادق که بانگ بیدار باشش را خروسان سحر خیز داده اند./تیموراحمدوند- سفیرافلاک